logo acmp cgpm
dé militaire vakbond

NL

FR

EN

Zoek een afgevaardigde - POC

Brief van een soldatenvrouw

07/03/2018

Aan de vooravond van de Internationale Dag van de Vrouw mochten wij onderstaande brief van de echtgenote van een militair ontvangen. Het is een hartenkreet van een vrouw die eens fier was op het ‘militair zijn’ van haar man, doch nu teleurgesteld is de werking van het leger en het militair leiderschap. Ze beschrijft op een erg herkenbare manier de pijnlijke gevolgen hiervan voor haar gezinsleven.

In zijn nieuwjaarsboodschap zei Generaal Compernol dat ‘elke militair moet beseffen dat hij of zij de rekrutering beïnvloedt door met kennissen en op sociale netwerken over zijn of haar werk te praten. Het is niet allemaal rooskleurig. Er kan veel verbeterd worden maar daar werken we ook elke dag aan. Men neigt te snel om zich enkel op de problemen te concentreren. Maar zonder naïef te zijn kunnen we ook meer vertellen over welke positieve dingen er bij Defensie gebeuren. Vergeet niet dat we allemaal ambassadeurs voor Defensie zijn.’

De militaire vakbond ACMP-CGPM onderschrijft dit standpunt van de CHOD. Doch al te dikwijls stellen we vast dat er tussen de goede intenties van de defensietop en de realiteit op de werkvloer een diepe en brede kloof ligt. Onderstaande brief van de partner van een militair getuigt van dit hemelsbrede verschil. Hij was gericht aan de ACMP-CGPM. 

Zoals de CHOD zegt ‘er kan veel verbeterd worden en daar werken we elke dag aan’, doch in de eenheden wordt er spijtig genoeg nog te weinig van gemerkt. Waardoor dit soort boodschappen hun geloofwaardigheid verliezen. En waardoor woorden als ‘resoluut positief zijn’ wel erg hol klinken bij veel militairen. En bij hun partners. Zoals dit schrijven aangeeft.

 

Beste,

Ik ben de echtgenote van een militair. We zijn ondertussen vijf jaar samen, waarvan twee jaar getrouwd. Vaak zeggen we al lachend tegen elkaar en nog maar 1,5 jaar fysiek bij elkaar. We kunnen er om lachen maar eigenlijk is het schrijnend en de zever van ‘je wist waar je aan begon’ ben ik ook beu gehoord. Ja, ik had dit op voorhand kunnen weten voor ik een relatie met hem begon, maar ik kies niet voor wie ik val. Toen was het allemaal nog niet zo erg gesteld als het nu is en ik ben kwaad. Én teleurgesteld. Teleurgesteld in de hoge pieten van het ‘leger’ (die het normaal gezien voor hun mensen moeten opnemen) en in de regering (maar wie is er nu niet teleurgesteld in die mannen?). Zelf denk ik dat het zelden gebeurt dat jullie een brief krijgen van de partner van een militair, maar het wordt hoog tijd dat ook wij onze zeg eens mogen doen.

Mijn man is meer dan 37 jaar en zit nog steeds bij de gevechtstroepen en hij was écht heel trots om militair te zijn toen ik hem leerde kennen. Zoals hij toen over zijn job vertelde, zo heb ik nog nooit iemand over zijn job horen praten. Ik moet echter jammer genoeg vaststellen dat die trots zo goed als verdwenen is.  Heel veel mannen tekenen af of zijn zo enorm gedemotiveerd dat ze ‘ziek’ thuisblijven. Hijzelf heeft er ook aan gedacht om ontslag te nemen, maar omdat we een huis af te betalen hebben en hij al altijd dit werk doet is het moeilijk om iets anders op te bouwen.

Het kan er van hogerhand blijkbaar ook niet vanaf om fatsoenlijk te investeren in de grondtroepen. De communicatie loopt stroef, orders veranderen 5 minuten voor een deadline via mail of de communicatie is gewoon onbestaand, waardoor er veel dingen in het honderd lopen en dan krijg ik (krijgen wij, want dit is in naam van alle partners van militairen) een gefrustreerde man/vrouw thuis.

Het wordt ook enorm verdoezeld dat er veel militairen aftekenen. Waarom? De nieuwe mannen en vrouwen die binnen komen weten direct hoe laat het is en vertrekken. Of ze zijn te naïef om het in te zien.

Is het normaal dat er drie compagnies worden samengevoegd om al de personeelstekorten op te vullen? Daardoor zijn de mannen/vrouwen nog meer van huis dan dat ze nu al zijn. Om over het loon en de toekomstige pensioensregeling nog maar te zwijgen.

Mijn man krijgt dan ook te horen dat ze positief over hun job moeten praten, want dat ze nieuwe mensen nodig hebben. Doch het lukt hem gewoon niet meer om positief te zijn. En als ze al tegen de militairen moeten zeggen dat ze positief moeten zijn, dan denk ik dat er toch wel één iemand is die door heeft dat het fout aan het lopen is. Als er aan de militairen wordt gevraagd of ze tevreden zijn over hun job en dergelijke wordt er altijd positief geantwoord. Waarom? Omdat ze schrik hebben!

Wat ik ook heel triestig vind en me kwaad maakt, is wanneer er door een militair ‘geklaagd’ wordt, en sommige burgers er direct opvliegen en aangeven dat ‘het hun keuze was en dat ze niet moeten klagen, want als het oorlog is dat het ook zo zou zijn’. Terwijl ik alleen maar kan denken dat het is omdat die mannen en vrouwen ervoor kiezen om militair te zijn. En dat zij die klagen met hun dikke nekken warm achter een computer kunnen zitten en hun vrouw/man en kind(eren) elke avond kunnen zien. Hun sociaal leven loopt zoals ze het willen en ze kunnen driemaal per jaar op vakantie gaan zonder met een wachtregeling of terreurdreiging rekening te moeten houden.

Omdat het ook lijkt alsof ze geen andere eenheden hebben om OVG te doen, is mijn man van de vijf jaar dat we samen zijn nog maar twee keer thuis geweest met nieuwjaar. Hij heeft ook een dochter die hij maar om de week ziet en als zij dan zegt: ‘ja papa, maar wanneer ben jij wel thuis?’, dan breekt uw hart. En niet alleen dat van mij, maar ook zeker dat van mij man.

De militairen moeten niet meer flexibel zijn. Nee, die moeten vloeibaar zijn zoals een gasfles en niemand kan dat blijven volhouden, ook de gezinnen niet. Wij kunnen een plan A, B, C en D hebben. En kunnen verschillende keren van plan wisselen, maar als we dan uiteindelijk ook een plan K moeten voorzien om finaal toch plan B uit te moeten voeren, geloof mij, dan sta ik op ontploffen. Wij moeten ook dingen kunnen regelen met ons eigen werk, bijvoorbeeld het groot verlof. Er was eerst gezegd dat het augustus zou zijn dat ze groot verlof zouden hebben. Ik heb dan zelf verlof aangevraagd bij mijn werkgever voor de maand augustus. Dan zie ik tenminste mijn man nog eens als ik wakker word. Krijg ik in deze week van mijn echtgenoot te horen dat zijn groot verlof toch nog kan veranderen. Mijn werkgever zal lachen als hij het hoort…Net hetzelfde met de paasvakantie. Normaal zou hij thuis zijn in de week dat zijn dochter bij ons is. Nu zou dit ook misschien niet doorgaan. Ik moet wel werken en zij heeft opvang nodig. Wie regelt dit? Als hij dan toch thuis zou zijn, heb ik opvang voorzien waar ze naartoe moet, gezien we anders een boete krijgen. Maar het had ook een mooie kans geweest voor hen om tijd door te brengen samen, aangezien hij nog maar net terug is van een buitenlandse missie.

Veel officieren en onderofficieren denken ook maar alleen aan hun eigen postje en hun cijfers die ze moeten halen, zodat zij hun papieren op orde hebben en de volgende ‘ster’ binnen is. Een ‘dank u’ kan er nooit vanaf en de vrijwilligers blijven met de brokken zitten. Terwijl de militairen die het al zolang als mijn man doen, het soms beter weten wat er zich op de werkvloer afspeelt dan zij die zelf recht van de schoolbanken afkomen.

Ik weet ook dat dit niet echt gelezen zal worden en dat dit in dovemansoren zal vallen, maar ik moet het tegen iemand kwijt kunnen. Mijn man doet zijn beklag tegen mij omdat hij nergens anders gehoor krijgt en ik schrijf het van mij af. Wij weten ook dat jullie als vakbond al het mogelijke doen voor de militairen, maar toch blijven er heel veel frustraties. Wat toch wel jammer is, want persoonlijk ben ik er toch van overtuigd dat de job als militair een mooie job kan zijn waar men echt fier op mag zijn.

Ik gebruik ook bewust de naam of graad van mijn echtgenoot niet, want ik wil niet dat hij hierdoor problemen krijgt.

Met vriendelijke groeten,

 

Een teleurgestelde partner van een militair

 

De naam van betrokkene is bekend bij het Vast Secretariaat van de ACMP-CGPM.


Terug