Stakingsrecht voor militairen! (?)

Vandaag, 10 september, zijn vijf (gewezen) militairen moeten verschijnen voor de Correctionele rechtbank van Antwerpen. Ze worden gedaagd voor het kwaadwillig belemmeren van het verkeer op 17 mei 2017 aan de Kennedytunnel. Daarnaast worden ze ook beschuldigd voor bendevorming.

Voor zij die het ondertussen vergeten waren: die dag kende een militaire vrachtwagen technische moeilijkheden in de koker van de Kennedytunnel in de richting van Gent. Ongeveer op hetzelfde moment kreeg de bestuurder van een tweede militair voertuig medische problemen in de andere koker van de tunnel. Beide incidenten vonden plaats tijdens de ochtendspits en veroorzaakten nog wat meer dan de gebruikelijke verkeersellende op de ring rond Antwerpen. De media hebben op 17 mei en ook nog tijdens de volgende dagen uitgebreid bericht over het voorval. Hierbij werden titels gebruikt zoals: “Legervoertuigen tegelijk in panne aan Kennedytunnel: toeval of is er meer aan de hand?”, “Defecte (?) legervoertuigen stuurden ochtendspits in de war” en “Muitende militairen leggen verkeer lam”.

Wat er ook van de feiten zij, de rechtbank zal de komende periode in alle onafhankelijkheid en na afweging van alle elementen oordelen of deze gebeurtenissen een misdrijf vormen en vervolgens recht spreken. De ACMP-CGPM gaat hierover bijgevolg op dit ogenblik geen standpunt innemen.

Wat we nu echter wel stellig en met volle overtuiging kunnen verkondigen is het volgende: de militaire vakbond ACMP-CGPM laat de militairen, en haar haar leden in het bijzonder, niet vallen! Nooit! En onder geen enkel beding. Net zoals iedereen die het goed voor heeft met de militairen en met Defensie, kunnen de vijf betrokkenen op onze volle steun rekenen. Wij komen steeds onze engagementen na!

Daarnaast willen we u eveneens informeren dat wij deze rechtszaak aangrijpen om een aantal FUNDAMENTELE HERVORMINGEN te bekomen. Het betreft hier veranderingen die ten gunste zullen komen aan gans de militaire gemeenschap. Want los van de gebeurtenissen van 17 mei 2017 op zich, blijft er de vaststelling dat een militaire vakorganisatie over geen enkel adequaat instrument voor collectieve actie beschikt. Het voorval aan de Kennedytunnel heeft dit enkel maar bevestigd.

Vandaar dat de ACMP-CGPM in de eerste plaats gaat ijveren voor het OPHEFFEN VAN HET ABSOLUTE STAKINGSVERBOD voor militairen. Het totaalverbod op stakingen lijkt ons inziens strijdig met de Belgische grondwet en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het is immers niet redelijk en holt op disproportionele wijze de vrijheid van vakvereniging uit. Het recht op collectieve onderhandelingen van een vakbond, veronderstelt met name dat er een zekere druk kan gezet worden op de overheid (of werkgever) door middel van stakingen of acties. Een volledig stakingsverbod, zoals alleen militairen als enige beroepsgroep in ons land dat kennen, doet dat recht teniet.

Via deze rechtszaak wil de ACMP-CGPM daarom een stakingsrecht voor militairen bekomen, dat weliswaar rekening houdt met operationele noodwendigheden en beschikbaarheidsvereisten van de eenheden en hun personeel.

Een dergelijk middel voor collectieve actie geeft ons een krachtige hefboom om het statuut van de militairen sneller en ingrijpender te verbeteren. Al te dikwijls moeten we immers vaststellen dat de beloften van de overheid terzake dode letter blijven. Met een aangepast stakingsrecht kunnen we onze onderhandelingspositie verzekeren en versterken. Wat ten zeerste aangewezen is in het licht van de geplande initiatieven van de ACMP-CGPM, met name: het opwaarderen van de wedde van de militairen, de verbetering van het toelage- en vergoedingsstelsel, het verhogen van de stabiliteit op het einde van de loopbaan en het invoeren van een beter evenwicht tussen werk en privé. Om er maar enkele te noemen.

Daarnaast grijpt de ACMP-CGPM deze rechtszaak ook aan om meer gelijkwaardigheid te bekomen in de verhouding tussen militaire vakorganisaties en de overheid. Wij willen als militaire vakbond immers ook een stem in het kapittel inzake menige kwesties op het vlak van de PARAATSTELLING en AANWENDING. De militaire vakorganisaties zijn namelijk de enige (!) vakbonden in ons land, zowel in de overheidssector als in de privé, die geen zitje aan de sociale onderhandelingstafel hebben wanneer het gaat over zaken zoals herstructureringen, het sluiten van (in ons geval) kazernes, ernstige personeelstekorten of de staat en hoeveelheid van de uitrusting. Ook voor andere, typisch militaire aangelegenheden worden we miskend als sociale partner. De toestand van de logementsinfrastructuur bij operationele inzet (bijvoorbeeld OVG) of van de trainingsmiddelen zijn hiervan een paar van de meest in het oog springende voorbeelden. Het gevolg is dat de overheid in deze domeinen op een quasi dictatoriale wijze de regels en hun toepassing bepaalt, ook al zijn ze regelmatig manifest in tegenspraak met de rechten en belangen van de militairen, of – godbetert – het algemeen belang van Defensie.