logo acmp cgpm
dé militaire vakbond

NL

FR

EN

Zoek een afgevaardigde - POC

Het einde van de militaire ‘elastiek’

18/05/2017

Net zoals u, beste lezer, hebben we kunnen vaststellen dat er woensdag 17 mei militaire voertuigen stilstonden op het viaduct van Vilvoorde en in de Kennedytunnel. Er zijn twee mogelijkheden om dit te verklaren. Ofwel stonden ze toevallig in panne. Dat is dan problematisch, want het toont aan hoe penibel de toestand van het materieel is en hoe verdragend de gevolgen kunnen zijn. Met name op de adequate uitvoering van de operatie Vigilant Guardian. Ofwel betrof het een signaal van ongenoegen vanop de werkvloer. En dit is dan even problematisch. Want militairen gaan het hier dan zeker niet bij laten. De politieke autoriteiten zitten dan ook een dilemma. Want pappen en nathouden zoals de voorbije jaren gedaan werd, zal dan niet langer volstaan.

Dagelijks bricoleren

Voor de militaire vakbond ACMP-CGPM valt het nauwelijks te verwonderen dat er voertuigen in panne vallen. Het materieel van het leger hangt met spuug en paktouw aan mekaar. Militairen moeten al jaren bricoleren om de boel draaiende te houden. We moeten dagdagelijks op vele plaatsen kunst- en vliegwerk uithalen om de zaak recht te houden. Die typische ‘can do’-mentaliteit van de soldaat – die pakaan-attitude en plantrekkerij – die jarenlang de ernst van de situatie verdoezelde, heeft haar limieten bereikt. Het alsmaar beroep doen op de militaire plantrekkerij en creativiteit om nog wat extra te besparen of de impact van lichtvaardige beslissingen op te vangen, worden niet langer aanvaard.

De opstelling van de politici van ‘het zal wel gaan’ met het leger, heeft heden haar failliet getoond. De militaire ‘rekker’ is gebroken. Het omslagpunt is nu voorbij. Nadat de rekenmeesters in de Wetstraat jarenlang de botte bijl gehanteerd hebben bij defensie in hun zoektocht naar besparingseuro’s, is er nu zelfs geen geld meer om de ijzerdraad te kopen om het militaire wagenpark rijdende te houden. Het pijnlijke is dan nog dat een deel van die voertuigen in Brussel en Antwerpen gebruikt worden in het kader van de interne veiligheid van ons land, de homeland operatie Vigilant Guardian.

…en het wordt enkel nog maar erger met de pensioenhervorming…

Bovendien dreigt de situatie enkel nog te verergeren. Want met de door de regering opgelegde pensioen-hervorming gaat er opnieuw minder geld beschikbaar zijn voor de werking van het leger. En gaat de operationaliteit nog verder onder druk komen te staan. Want de mannen en vrouwen die moeten patrouilleren in onze steden zullen gemiddeld een stuk boven de 40 jaar zijn. We zullen daarenboven met een pak minder zijn. Hier hoeft geen tekeningetje bij om uit te leggen dat een dergelijk oude knarren-leger minder doeltreffend zal worden. Dit is dan ook de essentie: uiteindelijk gaat de burger ten gevolge van de ondoordachte regeringsbeslissingen minder veiligheid krijgen dan hij verwacht en waar hij recht op heeft. En waarvoor hij betaalt. De regering heeft met het pensioenplan voor het leger alle erogene zones van de pensioendoemdenkers geraakt. Dat is dan ook het enige concrete resultaat.

We hebben er genoeg van!

De militairen hebben er genoeg van. We hebben genoeg van de jarenlange sluipende uitholling van het leger. We hebben de buik vol van de opeenvolgende regeringsbeslissingen om alsmaar opnieuw tot een ‘kleiner maar beter’ leger te komen.  Deze aanpak is ondertussen een hersenspinsel geworden. Want op het terrein stellen wij vast dat vanaf een bepaalde drempel ‘kleiner’ niet langer leidt tot ‘beter’. Het kritieke punt is inmiddels overschreden: het leger is niet langer ‘slank’ maar gewoon te ‘mager’ om nog doeltreffend op te treden tegen de risico’s die ons bedreigen. Militairen balen van de politieke verwording waarin de verantwoordelijkheid steeds wordt doorgeschoven en waarin zowel pijnlijke als essentiële zaken uiteindelijk te ruste worden gelegd in studies en rapporten. Militairen zijn de cultuur beu waarin steeds opnieuw ‘beterschap’ beloofd wordt, maar waarin zij op het eind van de dag opnieuw in de steek gelaten worden. Zoals bijvoorbeeld met de recente regeringsbeslissing op eensklaps de pensioenleeftijd met gemiddeld 8,5 jaar op te trekken. Deze maatregel vormt de spreekwoordelijke druppel. Omdat hij het jarenlange tekort aan werkings- en investeringsmiddelen verder zal bestendigen.

Er zijn nog maar weinig militairen die geloven in wezenlijke verbeteringen in de toekomst. De aangekondigde verhoging van de financiële middelen vanaf 2020 wordt ondertussen het “viagra-budget” genoemd. Het verhardt de buitenkant van het leger – het nieuwe materieel – terwijl de binnenkant – het personeel – verder verdampt en verschrompelt.

Het zal leiderschap en een politieke houdini-act van minister Vandeput vereisen om uit deze impasse te komen. Zo diep zit het ongenoegen. En zoveel prutswerk is er geleverd.

Voor de militaire vakbond ACMP-CGPM voert de regering in feite een Potemkin-beleid, een ‘mooie schijn-aanpak’ met betrekking tot defensie. Een hoge façade aan plannen en maatregelen wordt opgericht, doch als de regeringsstoet voorbij getrokken is blijft er niet meer dan een hekje van concrete zaken achter. En daarachter ligt nog steeds de woestenij. Een woestenij van structureel onvoldoende middelen en een braakland van gebroken en half-afgewerkte beloften en aankondigingen.

Geen vertrouwen meer

De negatieve sentimenten zijn zeer groot. Het gaat niet alleen over het gebrek aan middelen, hervormingen en de jarenlange besparingen, maar vooral ook om het vertrouwen tussen het personeel enerzijds en de politieke en militaire leiding anderzijds. Een gevoel van steeds maar opnieuw aan zijn lot overgelaten te worden. Door de rubberlagen in de defensiebureaucratie komt de boodschap van de werkvloer niet op de plaats waar ze moet komen. Daarenboven is er op het terrein het gevoelen van een gebrek aan morele moed bij de chefs om te doen wat ze moeten doen: mensen verdedigen en opkomen voor de rechten van het personeel.

Wanneer wij als militaire vakbond ACMP-CGPM met de mensen in gesprek gaan, gaat het tegenwoordig vooral over de teleurstelling in de werkgever. Men verwacht dat de defensieleiding zich juist hier achter haar personeel schaart.

Mogelijk was dit nog maar een voorproefje!

Pappen en nathouden is niet langer een optie.
Vandaar dat er dringend en met voorrang gerepareerd moet worden. Daarnaast is er de boodschap dat er niet alleen ‘repareren’ moet zijn, maar dat ondoordachte sparrendrap-maatregelen niet langer aanvaard worden. Te beginnen met de desastreuze beslissing om de pensioenleeftijd met gemiddeld 8,5 jaar op te trekken. Zonder een ernstige bijsturing van dit dwaze besluit zou het gebeuren van woensdag aan het viaduct van Vilvoorde en de Kennedytunnel mogelijk nog maar een voorproefje zijn geweest. Want de militairen zijn zowel ontgoocheld als boos. En ze hebben én de middelen én de training en het lef én de wil om nog meer krachtige signalen te geven.


Terug